Wees zichtbaar in het fotoalbum van je kinderen. Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar dat is het niet.

Het moment dat ik me dat realiseerde herinner ik mij nog goed. Het was februari 2015 en ik zat op het balkon. Ik las een blog dat me enorm raakte, een persoonlijke wake-up-call. Maar het maakte me ook duidelijk waarom mijn gezinsreportages zo waardevol zijn.

Ik heb daarom de schrijfster, Maxabella, gevraagd of ik haar blog mocht vertalen en op mijn website mocht zetten. En dat mocht! Ik hoop echt dat het jou ook aan het denken zet.

Thanks a million Maxabella for the wake-up-call. You inspired me and so many others.   X Jasja

 

I CAN NEVER PUT MYSELF BACK IN THE PICTURE

Geschreven door Maxabella, vrij vertaald door Jasja de Wit

 

Niet één recente foto van mijzelf

Ik vind fotografie geweldig, maar ik haat foto’s van mezelf. Toch was zelfs ík verbaasd toen ik geen enkele recente foto van mijzelf met mijn kinderen kon vinden. Niet één. Fanatiek scrolde ik terug door maanden en maanden en daarna jaren en jaren aan foto’s. Duizenden foto’s kwamen voorbij. Daartussen zaten maar drie foto’s van mijzelf en slechts één van mij met de kinderen. Het bleek vier jaar geleden dat iemand betekenisvolle foto’s van mij en mijn kinderen maakte…

Altijd de fotograaf, nooit op de foto

Ik ben altijd degene achter de camera en ik ben erg blij met die positie. De waarheid is dat ik mij nooit laat fotograferen. Omdat ik bang ben dat de foto op mij zal lijken. Ik wil mijzelf niet zien zoals anderen me zien; ik wil mij niet zien zoals ik echt ben. Liever hou ik een beeld in mijn hoofd van hoe ik dénk dat ik eruit zie. Dat geeft me een beter gevoel over mijzelf. Zo kan ik uitstijgen boven alle onzekerheden die vrouwen nu eenmaal hebben – die muggenzifterige, vernietigende, hartverscheurende, levensbeheersende onzekerheden. En dus ben ik een persoon zonder gezicht of lijf, zonder etiket. Ondefinieerbaar. Gewoon een persoon. Gewoon mezelf…

Onzichtbaar

En toch, nu zit ik hier, mijn zelfvertrouwen intact, maar zonder enig hard bewijs dat ik ooit in het leven van mijn kinderen was. Ik kon er best geweest zijn, ik zal er best geweest zijn, maar we zullen het nooit zeker weten. Oog in oog met mijn absolute onzichtbaarheid huilde ik. Wetend hoe ik er met heel mijn hart was, bij al die foto’s, altijd, áltijd was ik er. Ik huilde, vanuit de grond van mijn hart. Natuurlijk wist ik dat ik altijd deel uit zal maken van de herinneringen van mijn kinderen. En toch zou ik ontbreken in hun aandenkens daaraan.

Geen herkansing

Ik huilde omdat ik nooit meer alsnog op die foto’s kan staan. Niet op de babyfoto’s, de dreumesfoto’s, de foto’s van de eerste schooldag… die kans heb ik voorbij laten gaan. Ik heb jaren besteed aan het vastleggen van de kindertijd van mijn kinderen. Maar ik heb een van de belangrijkste delen van elke kindertijd weggelaten: mama.

Daar ben ik met mama. Mama en wij. Alleen mama. Mijn bijzondere, bijzondere mama…

dus vanaf nu…

De avond daarna huilde ik over de ontbrekende moeder, de ontbrekende ik. We picknickten in de schemering en ik vroeg mijn man: ”Kun je een paar foto’s van mij en de kinderen maken?”. “Nu?”, vroeg hij, met een grote nadruk op dat ‘nu’. Omdat ik ‘nu’ gekleed was in een uitgelubberd, oud t-shirt met wilde haren en geen spoortje make-up op mijn gezicht. “Yep”, zei ik. Want juist toen, op dat moment, was ik zoveel ‘mams’ als ik maar zijn kon. Ik was volledig, mooi en perfect moeder. “Dit moment wil ik vereeuwigen.”

Belofte

Ik beloof dat ik vanaf nu de echt belangrijke momenten met ons gezin vastleg. En ik beloof dat ook IK op die foto’s te zien zal zijn.

Be in the picture mom!

En? Herkenbaar?
Stap over je onzekerheden heen.

Ik ben nog altijd blij met de foto’s bij dit blog. Ik sta er niet op als die slanke, hippe moeder die ik graag zou willen zijn. Maar in een vakantie outfit, haren ongelofelijk in de war en ik denk 15 kilo zwaarder dan nu. Maar ik ben zo blij dat ik ze heb. het plezier spat ervan af. Allemaal liefde. En ik weet dat mijn kinderen gewoon zien wat ze altijd zien: hun moeder. Ik zou deze voor geen goud willen missen. En dat gun ik jou ook.

Dus… wordt alsjeblieft zichtbaar in het fotoalbum van je kinderen.
Vraag het je partner, een vriendin of boek een gezinsreportage.
Maar wees in ieder geval zichtbaar!
Afgesproken?

 

De foto’s bij dit blog komen uit een gezinsreportage die wij lieten maken door Maljaars Fotografie.

error: