Hans wilde geen groots afscheid, zo gaf hij kort voor zijn overlijden aan. Een intiem samenzijn past beter bij hem. Die wens wordt gerespecteerd. In klein gezelschap wordt geproost op zijn leven en halen vrienden en familie herinneringen op. Maar eerst is er een indrukwekkende motorescorte voor Hans. Een allerlaatste rit samen…

Telefoon op zondagavond

Het is zondagavond als ik een berichtje krijg van een van mijn vriendinnen. Hans, de man van haar moeder, is de dag ervoor overleden. Ik bel mijn vriendin en luister naar wat er gebeurd is. Het is allemaal snel gegaan, zegt ze, onwerkelijk nog. Ook de uitvaart zal snel zijn: overmorgen al. Hans was geen man voor grootse woorden tijdens een uitvaart. “Vier liever mijn leven op de dag van mijn verjaardag, komende zomer.” heeft hij nog gezegd. En dat respecteert de familie. Die dinsdag zal er dus een sobere plechtigheid zijn met een klein gezelschap.

Bijzonder eerbetoon: een motorescorte voor Hans

Maar dan vertelt mijn vriendin iets bijzonders. Hans reed ontzettend graag motor. Zijn motorvrienden zullen de kist dragen en de rouwauto op de motor te begeleiden naar het crematorium. Er komt dus een motorescorte voor Hans. Wat een prachtig eerbetoon! Ik bied aan om dat voor hen vast te leggen. En dat aanbod neemt de familie graag aan.

Goed voorbereiden

De rit van het uitvaartcentrum naar het crematorium is maar kort. Daarom verken ik de volgende dag direct de route. Ik zoek plekken uit waarbij ik goed zicht zal hebben op de stoet en ik bekijk de situatie bij het crematorium. Thuisgekomen controleer ik mijn apparatuur en leg ik alles klaar voor de volgende dag. Het afscheid vindt al vroeg in de ochtend plaats en ik wil in alle rust kunnen vertrekken.

Always on my mind

Als ik de volgende ochtend bij het uitvaartcentrum arriveer, is het nog niet eens helemaal licht. Ik zoek de uitvaartleider op en loop daarna naar de ruimte waar Hans ligt opgebaard; daar breng ik hem een laatste groet. Al snel arriveren de familie en vrienden die bij de uitvaart aanwezig zullen zijn. Ik begroet hen en ga aan de slag. Op de achtergrond zingt Elvis zachtjes “Always on my mind”.

De motor van Hans

Als de kist is gesloten, dragen de vrienden van Hans hem naar de rouwauto. Eén van de kameraden zal op de motor van Hans, in zíjn motorjack en met zíjn motorhelm voorop rijden. Ik krijg kippenvel als hij de motor van Hans start. Vier motoren gaan vooraan staan, dan volgt de rouwauto en daarachter stellen zich nog twee motoren op. De uitvaartleider loopt rustig voor tot de escorte compleet is en de volgauto’s ook zijn aangesloten. Dan zet de stoet zich in gang. “Net alsof Hans zelf op zijn motor wegreed.”, vertelt mijn vriendin later.

Motorhelm van de overleden Hans
Een vriend van Hans rijdt op zijn moor voor de rouwauto uit

Een indrukwekkende escorte

Mijn man staat iets verderop in de straat al klaar met onze auto. Dat is fijn. Snel stap ik in en we rijden vooruit. Ik neem onderweg op een kruispunt de positie in die ik de dag ervoor zorgvuldig heb uitgekozen. En dan is het wachten tot de stoet er weer aan komt. Eén van de motorvrienden houdt het overige verkeer tegen. De eerste motoren passeren en dan volgt de rouwauto met de rest van de stoet. Wat is dat indrukwekkend. En dat geldt ook voor de aankomst bij het crematorium. Ook die kan ik vastleggen door een fijne afspraak met de uitvaartleider.

Rouwstoet met motoren

Niet alleen tranen

Na een laatste groet bij het crematorium vertrekt het kleine gezelschap om rustig na te praten. Natuurlijk zijn er daarbij tranen, maar de onderlinge steun is voelbaar en zichtbaar.

Troost tijdens het samenzijn na een crematie in Zutphen
Nabestaanden troosten elkaar na een uitvaart in Gelderland

Proost op het leven

Ik zie ik veel mooie gesprekken en er wordt gelachen bij het delen van herinneringen. Als ik opnieuw “Always on my mind” hoor, begrijp ik dat dat lied belangrijk was voor Hans en zijn vrouw. Terwijl ik besluit om dat nummer dan straks onder de Terugblik te zetten, wordt er geproost op het leven van Hans; wat een mooi moment…

Samen herinneringen ophalen tijdens een afscheidsbijeenkomst
Nabestaanden proosten op het leven van de overledene

Terugkijken met een dankbaar gevoel

Deze ochtend maakt voor mij weer eens duidelijk dat afscheid méér is dan verdriet. Er was er zoveel warmte en troost onderling op dit afscheid. De familie en vrienden van Hans hebben hem samen eervol en met respect uitgeleide gedaan. Em misschien nog wel het belangrijkste: op een manier die prachtig bij Hans paste.

De dag na de uitvaart ga ik door de gemaakte beelden heen, selecteer ik er een aantal en bewerk deze alvast. Met die beelden maak ik een eerste Terugblik, ik zet het nummer van Elvis eronder en dan stuur ik hem naar mijn vriendin.

Na een aantal dagen praten we na met een kop thee. Ze vertelt dat het haar en haar moeder helpt om naar de Terugblik te kijken. Want ondanks alles is het fijn om bewust stil te staan bij wat er gebeurd is. Er is zoveel langs haar moeder heen gegaan op de dag van de uitvaart. Met de reportage kan ze toch zien dat het goed gegaan is: “Hans zou het een prachtige bijeenkomst gevonden hebben.” Wat ben ik dankbaar dat ik dit afscheid voor hen vast mocht leggen: de verbinding, de liefde, steun en troost, en natuurlijk die indrukwekkende motorescorte voor Hans…

Ik deel nooit beelden zonder toestemming. Ook voor dit blog en de daarin opgenomen beelden hebben de nabestaanden toestemming gegeven.
error: