Vandaag, 14 januari, is het de geboortedag van mijn moeder. Ze is bijna 22 jaar geleden overleden, anders zou ze vandaag 81 geworden zijn. Iets dat ik me echt niet kan indenken, mijn moeder op die leeftijd. Tot en met vorig jaar gingen we op haar geboortedag even een bloemetje brengen naar haar graf. Het graf is er dit jaar voor het eerst niet meer en dat is goed zo. De kleurrijke pot op de foto is er nog wel. Een pot vol snippers en twee bijzondere harten.
Kleurrijke snippers
Mijn moeder zat graag achter de naaimachine. Ze naaide kleding en hield van quilten. Eén van de kleden die ze maakte heeft ook op haar kist gelegen terwijl ze thuis werd opgebaard. En een detail van die quilt stond ook op haar rouwkaart. Jammer dat ik destijds nog niet met afscheidsfotografie bezig was. Ik had daar nu graag een tastbare herinnering aan gehad. Gelukkig heb ik die wel in de vorm van deze pot vol kleurrijke snippers stof. Dat soort snippers lagen vaak rond de werkplek van mijn moeder als ze met een project bezig was. Ze stopte ze zelf al in een pot op haar bureau. We hebben ze na haar overlijden overgedaan in een waterdichte pot en op haar graf gezet. Zo stond op haar graf altijd een kleurrijke verwijzing naar haar.
En twee bijzondere harten
Sommige van de stofjes in de pot herken ik nog uit haar projecten, maar ik word vooral vrolijk van het geheel. Bovendien zitten in de pot twee “snippers” die voor mij extra bijzonder zijn, ook al komen ze niet van de werkplek van mijn moeder. Mijn moeder was al overleden toen ik trouwde en ze kon dus niet mee om mijn trouwjurk uit te zoeken. Gelukkig waren mijn vader en zus wel bij dat bijzondere moment. Na het uitzoeken van mijn jurk heb ik gevraagd om wat restjes van de stof waaruit de jurk was gemaakt. Daar heb ik twee harten uit geknipt. Door ze in de pot op het graf te doen, heb ik haar toch verweven in dat moment.
Vandaag een extra blik
Op de foto staat de pot nog op het graf van mijn moeder. Zo rond haar verjaardag kwamen daar ook altijd weer de eerste sneeuwklokjes op. Ze kon daar in haar eigen tuin van genieten, wat tekens van hoop in het midden van de donkere winter. Dus dat de sneeuwklokjes het goed deden op haar graf was altijd bijzonder. Het graf is er inmiddels niet meer. De pot staat nu op een mooi plekje in onze tuin. Vandaag werp ik er een extra blik op voor ik naar mijn vader rij om even samen een kop koffie te drinken. En morgen maar eens op zoek naar de sneeuwklokjes op Hackfort…