Er moeten mensen zijn – inspiratie in de boskapel van Schapenmeer

Soms is het goed om even op te laden. Om me te laten inspireren. Als mens, als fotograaf. Vrijdagavond was zo’n moment. Ik zat in de boskapel van Natuurbegraafplaats Schapenmeer, onder de bomen en met de vogels op de achtergrond. Nieuwsgierig naar de bijeenkomst met het thema Laten we blijven hopen. En gelukkig was ik daarin niet alleen. De boskapel was mooi gevuld.

Willem Lindeman -fluitist, dichter en theaterman- nam ons mee in het leven en de woorden van Toon Hermans. Hij vertelde aan de hand van liedjes, gedichten en conferences hoe Toon Hermans omging met rouw. Troost en humor gingen bij Toon hand in hand. Humor bracht relativering en verlichting, lichtpuntjes en houvast als het moeilijk was.

Er moeten mensen zijn

Wat mij betreft kwam die hoop vooral naar voren in een van de gedichten die Willem met ons deelde op deze avond.
Het gedicht ‘Er moeten mensen zijn’ kende ik al, maar die avond in de boskapel raakte het mij opnieuw.
Ik deel het gedicht graag met je.

Er ontstaan spontaan beelden in mijn hoofd

Toon Hermans. Een meester in beeldend schrijven.

Terwijl ik naar het gedicht luister vormen zich dan ook direct beelden in mijn hoofd van een ijscokar op Schapenmeer… Hoe mooi zou dat zijn? Ik krijg het plaatje moeilijk uit mijn hoofd na die avond. Wie weet… ooit…

En één zin raakt me in het bijzonder

Maar naast dat beeld in mijn hoofd heb ik ook een brok in mijn keel. Het gedicht herinnert me aan wie ik wil zijn als mens. Dat ik wil genieten van alles dat ‘barst van mooiigheid’. Dat ik niet bang wil zijn voor verdriet en ook niet bang voor liefde. Dat ik wil leven met eerst mijn hart en dan mijn verstand.

Het gedicht raakt me ook om een andere reden. In mijn werk als afscheidsfotograaf ontmoet ik juist vaak mensen die zonnen aansteken en helpen om bellen te blazen. Mensen die, in de meest donkere en kwetsbare momenten, toch licht weten te brengen. Door een hand om een schouder, een blik of een en woord. Als fotograaf vang ik die momenten in beelden voor de naasten als tastbare herinnering.

Daarmee herinneren Willem en Toon mij aan mijn ‘waarom’. Aan de reden waarom ik koos voor afscheidsfotografie. Ik wil lichtpuntjes vastleggen voor mensen die vallen en willen opstaan. Licht en liefde vastleggen, als sterren in de mist. Bij de mensen van Toon wil ik horen. In de regen wil ik dansen, want de muziek gaat door…